Hatırlayanlar bilir, düğünlerimiz cuma günü akşam başlar, pazar ikindi gibi biterdi. Kahta’da ve köylerimizde davul zurna susmazdı. Bu 20 yıldır düğün salonları çıktı salona gir, 2-3 saat oyna, yemeğiniye, fotoğrafını çek hop bitti gitti. Ne eski coşku kaldı ne dostluk.

Bir de yemeklerimiz eski yemeklerimiz vardı.
Annelerimiz, ninelerimiz elleriyle öyle lezzet yemekler yapardı ki. Gılutık, Danreş, Tevlehev, Balcane Dev, Şıllıki gibi yemekler vardı şimdi gençlerin çoğu bilmez bile. Hazır alınan poğaçalarla büyüyen bir nesil var artık.

Eskiden kadınlarımız kızlarımız edep timsaliydi.
Bir erkeğin yanından geçerken başını eğer otururken dikkat ederdi.
Şimdi hiç kimse kusura bakmasın kimse ama şöyle diyorlar “beden benim, istediğim gibi giyinirim” anlayışı aldı başını gidiyor. Kısa etek, açık göbek. uyarınca da “sen geri kafalısın, hangi çağda yaşıyorsun.?” diyorlar edep unutulursa, saygı da kalmaz.

Bir tek taziyelerimiz kaldı o da son kalemiz.
Bir cenaze olduğunda, tanısın tanımasın herkes orada olur mezarlığa kadar gider Omuz verir, dua eder. Sonra da 2-3 gün boyunca taziye evinden eksik olmaz insanlar. İşte bu bizim asaletimizdir insanlığımızdır.

Ama korkuyorum dostlar…
Bu gidişle taziyelerimiz de “online başsağlığı mesajına” dönerse işte o zaman her şeyimizi kaybederiz.

Örfümüz, adetimiz, terbiyemiz, saygımız. Bunlar bizi biz yapan değerlerdi.
Kökünü kaybeden ağaç nasıl kurursa, kültürünü keybeden toplum da öyle yavaş yavaş kurur yok olur.

Hasan Kaya: Köşe Yazısı